Column Myrthe Maria: Prikje

OUDERKERK Myrthe woont met haar vriend en twee kinderen in Ouderkerk aan de Amstel. Ze geeft ons om de week een inkijkje in haar dagelijks leven. 

We fietsen langs de Amstel. Jade voor me, Rafaël achter me. Zij wijzend naar alles wat voorbij komt, hij zingend. ‘Ja zuster, nee zuster’. Een zonnestraal breekt door en ik denk heel even dat ik de lente ruik. Het leven is zo slecht nog niet met twee kinderen in Ouderkerk….

‘Meerkoet mam!’. Meerkoeten doen het altijd goed bij Jade. Alsof ze telkens de eerste van haar leven ziet. Sfeerverhogende vogels tijdens onze tochtjes langs de Amstel.

Minder sfeerverhogend is het prikje dat haar te wachten staat. Het maakt haar enthousiasme over de meerkoet nog aandoenlijker. Ze moest eens weten…Ik heb het wel aangekondigd vanmorgen maar misschien iets te opgewekt. Alles om het drama nog even voor ons uit te schuiven. ‘En dan krijg jij straks een prikje in je arm hè schat?’. Ze knikte blij en herhaalde mijn woorden waarop ik weer instemmend knikte. Wij knikken wat af op een dag.

Rafaël weet precies wat er gaat gebeuren: zusje krijgt een prikje. Hij vindt het spannend en wil stiekem dat zij het ook spannend vindt. Gewoon zoals het hoort.

We zijn er. Jade jengelt want: moe, einde fietstocht, meerkoet weg. Rafaël gaat dapper voorop en ziet zijn kans op een beetje drama schoon: ‘Stil maar zusje, niet huilen, ik krijg geen prikje alleen jij’.

We kunnen meteen doorlopen. Praatje met de verpleegkundige, argwaan bij Jade; kleertjes uit, licht verzet; armpje vast, tranen; prikje, brullen. Gewoon zoals het hoort.

Het is voorbij. Ik kleed haar aan, Rafaël maakt grapjes en zingt haar lievelingsliedje.
We stappen weer op de fiets.

Op de terugweg stikt het van de meerkoeten.

Myrthe Maria