Column Myrthe Maria: Kopieergedrag

OUDERKERK Dat kinderen kunnen vertederen weten we allemaal. Als het over je eigen kinderen gaat, vind je elke schattige opmerking de overtreffende trap op die regel.  

De woordjes die net niet kloppen. ‘Mam mijn bajo (maillot) zakt af’ of ‘ik ging heel hard van de glijwaan’ of ‘als we gaan kamperen moeten we niet de zaplamp vergeten’. Woorden die je het liefste nog even zo wilt laten, ze hebben nog een heel leven om ze goed uit te spreken.

De grappige opmerkingen. Rafaels tand zat los dus wij wiebelden ons een slag in de rondte. Jade stond erbij en keek ernaar, geïntrigeerd, nieuwsgierig. Toen we in de auto zaten en Rafael wiebelend uit zijn raampje zat te staren, riep ze vanaf de achterbank dat ze ook een wiebeltand had. ‘Laat zien’ zei ik.  ‘Nee niet hier hoor mam, mijn wiebeltand ligt nog thuis’.

De woordjes vol liefde. Je zit op de bank en ineens ‘Mam, ik hou heel veel op jou’. Zomaar, tussen het spelen door. Cadeautjes.

En het kopieergedrag waarvan je je vaak pas iets later realiseert dat dat het is, misschien heb je ook even nodig om het aan jezelf toe te geven. Eerst vind je het vooral geestig en bijdehand en dan komt ineens het besef. Zo stond ze laatst in haar keukentje te koken (kleine meisjes worden groot). Na een tijdje was ze er klaar mee en plofte neer op de bank. ‘Ik ben kapot’ zei ze.

Kopieergedrag vrees ik dus. Geestig blijft het wel….

Myrthe woont met haar vriend en twee kinderen in Ouderkerk aan de Amstel. Ze geeft ons via haar columns een inkijkje in haar dagelijks leven.