Bericht van de burgemeester: Lichtjes branden

OUDER-AMSTEL De klok ging vorige week slechts een uurtje terug. Een enkel uurtje maar. En toch lijkt het alsof het uren is. Het is donker als je ’s ochtends opstaat en ook weer donker als je ’s avonds op de fiets stapt om naar huis te gaan. Bovendien kleurt de lucht extra donker omdat het, zoals het een echte novembermaand betaamt, stormt en regent. 

ALLERZIELEN

Juist in deze maand van het herfstseizoen, waarin de natuur steeds stiller wordt, ontsteken mensen graag lichtjes. Donderdag 2 november toog ik, in het donker, naar de Amstelkerk voor de viering van Allerzielen om samen terug te denken aan een geliefd persoon die je, soms al jaren, soms weken of misschien pas dagen, definitief moet missen. Ik stap over de kerkdrempel en de vele lichtjes stralen me tegemoet. De warmte tastbaar en voelbaar, een deken van licht om je te wapenen tegen de koude van het ontbreken van die ene die er niet meer is.

HEMELPOST

Ik schreef een brief aan mijn vader, die overleed voordat ik geboren werd en ik stuurde een kaartje aan mijn moeder, die zoveel jaar liefdevol voor mij zorgde en nog net voor haar overlijden hoorde dat ik burgemeester zou worden van Ouder-Amstel.
En dat deden er velen met mij. Samen zagen we het vuur oplaaien en de brieven verdwenen als rooksignalen naar de hemel: ‘hemelpost’, een moment van verdriet en een moment van mooie herinneringen.

SAMEN DELEN

Het samen ervaren van zo’n moment, het samen delen sterkt je en geeft je kracht. Onze veteranen hadden en hebben ook behoefte aan samen delen: alleen zij weten immers wat het is om op een missie te gaan, of die missie nu 50 of 5 jaar geleden is, alleen zij weten wat het is om te vrezen voor je leven of hoe het voelt als een kameraad je wordt ontnomen. Dit keer troffen ze elkaar in het sportcafé in Bindelwijk, voor een praatje met een drankje. Ik ging kort bij ze langs, maar lang genoeg om me te realiseren hoe belangrijk dit samen delen is, of het nu om een kleine of een grote groep gaat.

LICHTJES BRANDEN

Straks op 11 november gaan de kinderen weer langs de deuren. Hun lichtjes branden voor Sint Maarten. Het verhaal van soldaat Maarten, die zijn mantel in tweeën sneed om een bedelaar te kunnen verwarmen en zo te redden van de kou, staat als geen ander symbool voor het letterlijk samen delen.

De lampion, het lichtje, gaat terug naar vroeger tijden waarin in november de oogst binnen moest zijn en het vee op stal. Vervolgens werden de Sint-Maartens-vruchtbaarheidsvuren ontstoken. Knollen zijn de laatste gewassen uit de aarde die geoogst worden voor het aanbreken van de winter. Zo ontstond de traditie van het knollen uithollen en daarin een lichtje laten branden.
Oorspronkelijk gingen bedelaars van deur tot deur, maar sinds de laatste eeuw gaan kinderen al zingend door de straten in de hoop dat mensen fruit of een snoepje willen delen.

Wij gaan over drie weken naar de stembus. Ik wens ons toe dat er veel lichtjes zullen branden die ons doen beseffen dat samen delen, letterlijk en figuurlijk, ons sterkt en krachtig maakt. 

Joyce Langenacker