De vanzelfsprekende vrijheid

OUDER-AMSTEL Al eeuwenlang strijden vrouwen voor hun rechten, voor zelfbeschikking, vrijheid. En die strijd is nog lang niet beslecht. ‘Vrijheid’ was dit jaar het thema van Vrouwendag. Vrijheid zal ook het thema zijn van de foto-expositie die de gemeente Ouder-Amstel later dit jaar organiseert.

Marion Kiewik

VRIJHEID Naast alle leuke, gezellige en interessante Vrouwendag-activiteiten die de gemeente op 8 maart had georganiseerd in het Dorpshuis in Duivendrecht, was er speciale aandacht voor het thema van dit jaar: vrijheid. Vrouwelijke bezoekers konden op de foto terwijl ze vertelden wat vrijheid voor hen betekent. Mais Shourbaji, van huis uit fotografe, gaat van deze beelden en teksten voor de gemeente een expositie samenstellen rondom de vraag “Wat is jouw vrijheid?”

VECHTEN Afkomstig uit het door oorlog verscheurde Syrië, hecht Shourbaji bijzondere betekenis aan ‘vrijheid’. “Toen ik nog in Damascus woonde, moest ik vechten voor vrijheid. Maar nu ik een tijdje in Nederland woon, denk ik er niet meer dagelijks aan. Vrijheid is hier zo vanzelfsprekend…”

RUST Medio 2017 kwamen Shourbaji en haar man, na een tussenstop in Dubai, als asielzoeker naar Nederland. Via azc’s in Ter Apel, Budel, Gilze en Almere belandden ze tenslotte in juni 2018 op een eigen plekje in Ouderkerk. “Eindelijk begin ik rust in mijn hoofd te krijgen.” Ze werken er beiden hard aan om zich de Nederlandse taal eigen te maken. Shourbaji zelfs extra gedreven: “Vanaf dag 1 in Ter Apel heb ik mezelf Nederlandse woordjes geleerd. Om te beginnen, met de app Duolingo. Op dit moment ben ik zo ver gevorderd dat ik binnenkort staatsexamen ‘Nederlands als tweede taal’ wil gaan doen.”

TERUG? Toen het vorig jaar een tijdje wat rustiger was in Syrië, vroeg men haar weleens of ze terug zou gaan. “Ik houd van het land, van de mensen, onze ouders en vrienden wonen er. Maar hoe kan ik daar nu naartoe terug?! De situatie is er alleen maar erger op geworden.” Ze wil er verder niet veel over kwijt - de angst regeert zelfs over Syrië’s grenzen…

KNOKKEN Maar Shourbaji zit niet bij de pakken neer en knokt nu om haar leven hier op de rit te krijgen. Ze is lid geworden van een lokaal zangkoor en is vrijwilliger bij de kringloopwinkel. Op haar eigen vakgebied doet ze regelmatig onbetaalde klussen, onder andere voor De Vrolijkheid, een stichting die kunstprojecten op azc’s organiseert. En voor Makers Unite, waar migranten en asielzoekers elkaar kunnen ontmoeten en zich ontwikkelen op weg naar opleiding of werk. Vorig jaar deed Shourbaji hier zelf ook een training.

TAAL Al doende leert ze steeds meer mensen kennen. “Mijn liefde voor mensen heb ik meegenomen uit Syrië.” En ze is dus druk met Nederlands. Om woorden zit ze in ieder geval zelden verlegen, desnoods in drie talen door elkaar. Na het staatsexamen hoopt ze zo snel mogelijk zelfvoorzienend te kunnen worden - ook een vorm van vrijheid.

“Maar nu moet ik weer verder. Foto’s maken van al die prachtige vrouwen.” Het is nog niet bekend wanneer de expositie wordt getoond. Daar gaan we later meer van horen.