Afbeelding
Gemeente Ouder-Amstel

Bericht van de burgemeester: Snaar van verbondenheid

10 mei 2023 om 09:00 Maatschappelijk Column

OUDER-AMSTEL Soms zijn er momenten dat ons volkslied, het Wilhelmus, me diep raakt. Een van die momenten is bij de herdenking op 4 mei. Het was een prachtige lenteavond en het was druk rondom het monument. De twee minuten stilte zijn nog niet begonnen, als je aan komt lopen in de stille tocht. Het maakt alsof je de slepende tred kunt horen van de 60 Joodse mensen die toen, op 4 mei 1942, met slechts een koffertje in de hand, moesten ‘evacuëren’ . Tweederde, 40 mensen, van hen overleed in de kampen, vooral Sobibor en Auschwitz, vermoord door een nietsontziende bezetter.

VERBONDENHEID

Als dan na die stilte het orkest het Wilhelmus speelt, voel je de snaar van verbondenheid met iedereen die daar staat. Verbonden in een diep gevoel van dankbaarheid, respect voor de moed en de kracht van hen die streden en stierven voor onze vrijheid. Verbonden in een verdriet om al die verloren levens. Verbonden in het bewustzijn dat het leed van ‘oorlog’ generaties lang doorwoekert. Verbonden in het besef dat ‘oorlog’ altijd, ergens op deze wereld de dagelijkse werkelijkheid is.

BEVRIJDINGSVUUR

Kort naar de herdenking reisde ik af naar Wageningen. Voor het eerst zou ik daar het bevrijdingsvuur aan de lopers van loopgroep La Rotonde overhandigen. Ook in Wageningen was de verbondenheid tastbaar en voelbaar. Verhalen werden verteld in indringende en soms ontroerende optredens. Tot het moment daar was dat Mary Scott, als eerste vrouwelijke veteraan, samen met de burgemeester van Wageningen het vuur ontstak. Ik moest denken aan de woorden die Scott in meerdere interviews uitsprak: Waarom kunnen we niet leren van het verleden. Waarom niet? Wat is er mis met ons?” “Oorlog zou ons iets moeten leren, maar blijkbaar beklijft het niet lang.”

TRANEN

Vrijheid is niet vanzelfsprekend. We zien daar dagelijks beelden van en horen dagelijks de verhalen van mensen die een oorlog zijn ontvlucht. Oekraïne bracht het geweld tot onze deur, maar ook verderop, in Somalië of Soedan bijvoorbeeld, trekt een oorlog zijn spoor van verwoesting, gruwelen en tranen, eindeloos veel tranen, van een hulpeloos kind dat achterblijft, van een ouder die een zoon uitzwaait, van een soldaat die voor het eerst de trekker overhaalt en doodt.

DRIJFVEER

Die vrijheid is de drijfveer van de lopers van La Rotonde om het bevrijdingsvuur uit Wageningen naar Ouderkerk te brengen. Wat was het mooi om die fakkel na al die kilometers en uren terug te krijgen en samen met Jos Mulder het vuur op het Kampje te ontsteken. Geweldig gedaan door de lopers. Het bevrijdingsvuur heeft urenlang gebrand. Ik hoop dat u het heeft gezien en, al is het maar even, heeft gedacht: wat is het toch heerlijk om vrij te zijn.

ELIMKERK 100 JAAR

Op zondag 7 mei ging ik naar de Elimkerk om hun 100-jarig jubileum te vieren. Elim staat voor een plaats in de woestijn, een plek van verademing en verkwikking, een plek om te rusten. Steeds meer zoekt de Elimkerk de verbinding met het dorp Ouderkerk en krijgt omkijken naar elkaar een ‘Elimse’ invulling. Zoals met ‘Samen aan tafel’, het maaltijdproject waarbij iedereen aan mag schuiven. De volle tafels geven aan dat ze hiermee een brug sloegen naar Ouderkerkers. Ze bezorgen hen een avond van verkwikking.

EN ZE WETEN VAN WANTEN

Mijn vraag om hulp bij de verbouwing van het voormalig Rabobankpand tot opvanglocatie leverde een grote groep vrijwilligers van de Elimkerk op. Die wisten wel van aanpakken. En zo leren we elkaar steeds beter kennen. Zondag zongen we samen het Wilhelmus, uit volle borst. Het raakte bij mij de snaar van verbondenheid.

Joyce Langenacker

advertentie
advertentie