Kettinggesprek: 'We hebben meer overeenkomsten dan verschillen'

OUDERKERK Vriendschap, samen zijn, dat is waar het om draait in het leven, vindt Elsbeth Oostendorp. Dankzij hond Guus kwam ze in contact met haar Egyptische buurtgenoten. Ook al ging de communicatie eerst moeizaam, nu is het Egyptische gezin een vast onderdeel van haar leven. "We hebben veel lol samen."

Naast het samen hebben van plezier, helpt Elsbeth haar buren waar mogelijk. Vorige kandidaat Suzan Boomars vindt haar inzet bijzonder en vraagt: wat drijft jou om hen zo te helpen?

Hoe heb je het gezin leren kennen? "Dat kwam dankzij onze hond Guus. Twee jaar geleden, toen Guus nog pup was, gingen de jongens van het gezin met hem spelen. Een jaar later, in 2018, heb ik ze voor het eerst echt ontmoet. Ik maakte foto's tijdens de Koningsspelen en zag thuis dat ik een van de jongens had gefotografeerd. Die foto heb ik langs gebracht en ik werd meteen uitgenodigd door Braka, de vrouw des huizes, om een keer thee te komen drinken. We stonden op het punt om op vakantie te gaan, dus de afspraak moest even wachten. Ik zag de teleurstelling in haar ogen. Ze kon toen nog niet zo goed Nederlands. Na de vakantie ben ik langsgegaan. Het praten ging met handen en voeten. Zo maakte ze duidelijk dat ze graag meer zou willen bewegen. Omdat ik 's ochtends altijd een uur met Guus loop, heb ik haar uitgenodigd om mee te gaan. Zo is onze vriendschap ontstaan. Na een week of drie praten we al over onze moeders, die allebei diabetes hadden gehad en waren overleden. Mijne overleed al 25 jaar geleden, voor haar was het minder lang geleden. Maar het verdriet blijft. Zo waren we twee vrouwen met hetzelfde verdriet, die elkaar troostten in een omhelzing, terwijl we elkaar nog niet lang kenden. Ik vond het zo'n mooi moment. Dit is waar het leven omgaat, dacht ik."

We hebben veel lol samen.Jullie zijn inmiddels vriendinnen? "Ja, ik zie Braka als vriendin. Ze kan inmiddels beter Nederlands, maar ze is de taal nog niet compleet machtig. Naar een film zal ik daarom niet zo snel gaan met haar, maar winkelen doen we wel samen. Dan hebben we veel lol. Zo waren we een keer in de IKEA op de beddengoedafdeling. Daar hangen alle dekbedovertrekken aan het plafond naar beneden. 'Mooie gordijnen,' zei ze. Ik lag dubbel. Naast het winkelen of boodschappen doen is koken en bakken een gezamenlijke hobby. Ik heb van haar onder meer falafel leren maken. Haar kinderen zijn gek op mijn chili. Tijdens het koken worden van elke stap foto's gemaakt, omdat het recept lezen voor haar lastig is."

De kinderen komen ook bij jullie thuis? "Ze komen weleens bij ons eten. Een van de jongens komt een keer per week huiswerk bij ons maken. Dan krijgt hij altijd een kop chocolademelk en daarna gaan we aan de slag. Met de oudste, ze is inmiddels achttien, ga ik op zwemles. We hebben allebei geen zwemdiploma. We hebben al een proefles achter de rug. Mensen zijn wellicht wat huiverig om zo'n verplichting aan te gaan, elke maandag samen zwemmen. Maar anders zit ik toch maar op de bank, te lezen of tv te kijken. Dan kan ik net zo goed gaan zwemmen."

Hoe reageren anderen op jullie vriendschap? "Ik merk dat er soms wel met een schuin oog naar ons gekeken wordt, dat is jammer. Het gezin valt ook op, Arabisch sprekenden praten over het algemeen harder dan wij. Daar word ik weleens op aangesproken. Maar dat hoort ook bij de taal. Zo'n opmerking raakt me echt. Waarom direct een oordeel?"We moeten meer voor anderen openstaan, minder naar onszelf kijken. "Dit filmpje, All that we share, een Deens reclamefilmpje, laat goed zien waar het omgaat. We hebben als mensen meer overeenkomsten dan verschillen. Het raakt me elke keer. De belangrijkste boodschap voor mij is: probeer niet zomaar te oordelen over een ander. Dat is heel moeilijk, maar dat betekent niet dat we het niet zouden moeten proberen. We moeten meer voor anderen openstaan, minder naar onszelf kijken."

Gebeurt dat in Ouderkerk naar jouw smaak genoeg? "Wat mij betreft zou dat wel wat meer mogen."

Wat drijft jou om je buren zo te helpen? "In mijn jeugd zijn we als gezin vaak verhuisd. Ik vond het altijd moeilijk om dingen achter te laten: vriendinnen, school, de sportclub. Van alle keren dat we ergens opnieuw zijn begonnen, kan ik me het moment herinneren dat mensen me gingen groeten. Daarmee voelde ik me gezien, ik hoorde er weer bij. Ik kan me daarom heel goed verplaatsen in mensen die ergens nieuw komen, en nog niemand kennen. Ik wil graag met mensen samen zijn, deel uit maken van een groter geheel; dat is mijn motto. Wat dat betreft vind ik het jammer dat ik niet uit een Italiaanse familie kom. Niets gezelligers dan met elkaar eten, aan een lange tafel."

Wie nodig je uit voor het volgende gesprek? "Maaike van den Busken, kindercoach. Ze heeft al jaren een praktijk. Ik wil haar vragen: is de hulpvraag van kinderen en hun ouders veranderd door de jaren heen?"

Naomi Heidinga