Bericht van de burgemeester: ‘Moeder aarde spreekt’

OUDER-AMSTEL Belangrijke dingen eerst. Dus begin ik mijn column deze keer met iets rechtzetten. Vorige week is er per abuis bij mijn tekst een foto geplaatst met Bertus van Wees in plaats van een foto met Cees Houweling. Dat spijt me zeer. De families Houweling en van Wees heb ik direct geïnformeerd en digitaal is de publicatie aangepast. Helaas kun je dat wat gedrukt is niet meer ongedaan maken, maar ik hoop dat het bij deze is rechtgezet.

6,8 OP DE SCHAAL VAN RICHTER

 Deze week waren de stranden overbevolkt en overal gingen de BBQ’s aan. Toch schrok ik er een beetje van. Want diep in je hart voel je dat het niet klopt. Immers de aarde schudt letterlijk op haar grondvesten. Zondag richtte de zwaarste aardbeving sinds jaren (6,8 op de schaal van Richter) in Marokko ongekende verwoestingen aan. Bijna 3.000 mensen verloren hun leven. Soms zijn dorpen weer bereikbaar, maar in de onherbergzame Atlas zijn er nog vele afgesloten van hulp. Diep medeleven voel ik voor de mensen daar. Hulp moet er komen. Hopelijk geven de Marokkaanse autoriteiten snel meer landen ruimte om die hulp te bieden.

MOEDER AARDE SPREEKT

Het lijkt alsof de aarde ons iets probeert te vertellen. Want behalve aardbevingen, houden ook stormen huis. De storm in Griekenland is nog niet voorbij of Libië kreeg met zware storm te maken: meer dan 2.000 doden. En wat te denken van haaien, dolfijnen en orka’s die om onverklaarbare redenen (zeil)boten of zwemmers aanvallen? Ik zie het als waarschuwingen die we niet kunnen en niet mogen negeren. Moeder aarde spreekt. Laten we naar haar luisteren. Dan hoeft ook niemand meer de A12 te blokkeren en anderen en zichzelf in gevaar te brengen.

ONVERSTOORBAAR

In ons land woedt een interne storm bij de Partij voor de Dieren. Ik ken de ins en outs niet, maar je vraagt je af hoe het twee maanden voor de verkiezingen zo mis kan gaan. Als college hebben we ook wat met dieren, in dit geval koeien. Ze begrazen onze polders. In het kader van de teambuilding gingen we dit keer wat verder van huis. Twee dagen trokken we intensief met elkaar op, een mediatraining, bezoekje aan het gebouw van Radio Kootwijk, een goed diner met dito gesprek en tot slot het letterlijk en figuurlijk warme koe knuffelen. Ze hebben wat, die dames met hun zwart-witte huid. Ze kauwen onverstoorbaar door en trekken zich weinig aan van hun omgeving. Een onverwacht rustgevende en innemende belevenis die ik niet had willen missen. Ook iets voor onze boeren? Helemaal opgeladen trapten we vrijdag met de raadsleden het nieuwe politieke seizoen af. Ik kijk ernaar uit. Als college en gemeenteraad gaan we ons inzetten om het een beetje mooier te maken voor de inwoners van Ouder-Amstel en de vraagstukken van deze tijd aan te pakken.

WEIDEVOGELS IN BEELD

Soms brengen mensen dieren dichterbij die je anders nooit zou zien. Zo iemand is Wiebe Maliepaard. Stichting Oud-Duivendrecht gaf ons voor haar 25-jarig bestaan een prachtig cadeau: Wiebe kreeg de opdracht om de weidevogels van het Duivendrechtse weidegebied in beeld te brengen. Dat heeft hij met verve gedaan. 24 prachtige foto’s hangen in het dorpshuis van Duivendrecht (vanaf 05/11 in het gemeentehuis in Ouderkerk). Het kleinste eendje heeft mijn hart gestolen. Gaat u ook kijken?

LINTJES

Tot slot mocht ik de ‘Iron Lady’ van de Duivendrechtse geschiedenis, Ans Quirijnen en haar echtgenoot Hans benoemen in de Orde van Oranje-Nassau. Ans kreeg een upgrade tot Ridder en Hans werd benoemd tot Lid. Het was fijn dit dubbel samen een lintje te mogen uitreiken. Immers: Geen Ans zonder Hans en geen Hans zonder Ans.

Joyce Langenacker