Anders kijken, meer zien (30): Halleluja!

OUDER-AMSTEL Eigenlijk kunnen we niets meer goed, behalve vergaderen. In de vaste overtuiging dat dit geritualiseerde samenzijn bijdraagt aan het nemen van een beter besluit of tot het ontstaan van meer draagvlak. Terwijl de buitenstaander vooral vertraging ervaart. Totdat dit echt niet meer kan en de omstandigheden dwingen tot maatregelen. Gevolg: rukwinden-beleid. Uitkomst: meestal precies het tegenovergestelde van wat er beoogd werd (zorgvuldige besluitvorming).     

HALLELUJA!

Gelukkig zijn we na de recente raadsvergadering een centrumplan en een nieuwe wethouder rijker. Maar het proces binnen de raad verdiende wederom geen schoonheidsprijs. Zo werd de kritische inbreng van D66 m.b.t. het Sluisplein veel te sterk begrensd en kwam de stemprocedure m.b.t. de nieuwe wethouder een beetje uit de lucht vallen. Geen toelichting op zijn kandidatuur, laat staan een stemverklaring van de raadsleden. Voor het oog van de buitenstaander won het gebeuren achter de schermen het weer van de openbaarheid. Ook de stemverhouding zelf, 11 van de 15 stemmen voor, geeft te denken.    

OMSLAG

Slechte dingen gebeuren wanneer goede mensen zwijgen. Ook al is het evident dat het zo eigenlijk niet verder kan. Incompetentie ontmaskert zichzelf niet, dus zal iemand de kat de bel aan moeten binden. Dit vergt verbeeldingskracht, moed en omgevingsbewustzijn van de gezichtsbepalende mensen binnen onze gemeenschap. Zeker bij wethouders en raadsleden. Dat gaat niet zonder leercurve. Het mooiste is als bestuurders publiekelijk hun leercurve hierover delen, zodat hun  nieuwe inzichten voor de buitenwereld betrouwbaar en geloofwaardig over komen. Premier Rutte gaf hiervan een goed voorbeeld in zijn speech over het Nederlandse slavernijverleden. 

MAAK HET PERSOONLIJK

Goed dat hij hierbij inzicht gaf in zijn persoonlijke leercurve: ‘ik zag het eerst zo, maar ik had het mis, want ik zag daarbij allerlei stemmen over het hoofd, waar ik eerder niet naar geluisterd had. Dat heb ik nu wel gedaan en nu zie ik het zo’. Een inspirerend voorbeeld voor iedereen, die zich in Ouder-Amstel met politiek bezig houdt. Want bij ons hoor je als het misgaat vooral excuses, zonder enige vorm van reflectie of eigenaarschap. Niets meer dus dan het geluid van een gebroken hart, dat geluk zoekt in de scherven. 

TOEKOMSTBESTENDIG BESTUREN

Pas als een bestuurder gaat inzien dat de eigen kijk op zaken niet de norm is, en daarvoor (openlijk) de verantwoordelijkheid neemt, komt er ruimte voor anderen. Die bewustwording verloopt langs 3 niveaus:  1) het begint met een bestuurder die open staat voor stemmen van buitenaf, voor andere perspectieven 2) om vervolgens ook met deze stemmen verbinding te maken (zodat er wederzijdse erkenning plaatsvindt), om tot slot 3) het vermogen tot zelfreflectie toe te passen (‘ik had het mis’). Het resultaat is dat er besluiten tot stand komen met meer kwaliteit, draagvlak en geloofwaardigheid. Dat is de winst van toekomstbestendig besturen.

Rob Fijlstra