Richard Leurs met op de achtergrond een foto van zijn moeder in haar café/theehuis met vaste gast Wim Sonneveld.
Richard Leurs met op de achtergrond een foto van zijn moeder in haar café/theehuis met vaste gast Wim Sonneveld. Naomi Heidinga

Een (h)echt familiebedrijf

29 april 2018 om 15:02 lokaal

Naomi Heidinga

Restaurant de Voetangel is een begrip. De gemoedelijke sfeer en het lekkere eten worden door velen geroemd. De plek kent een rijke historie. De locatie is inmiddels al zo'n honderd jaar verbonden aan de familie Leurs.

Inmiddels staat de vijfde generatie Leurs aan het roer. Het restaurant wordt gerund door Henk en zijn vriendin Sabine. Richard en Ans, de vierde generatie, zijn nog regelmatig in het bedrijf te vinden. Margreet van Coeverden vraagt zich af: hoe houden jullie het zolang vol als familiebedrijf?

Wat is de historie van deze plek?

"In de zeventiende eeuw was de Voetangel een tolpost," aldus Richard. "De herberg zat aan de doorgaande verbinding tussen Amsterdam en Utrecht: in 1626 werd besloten tot de aanleg van een zand- en jaagpad tussen beide steden. Over de herberg deden wilde verhalen de ronde. Er werd gegokt, er waren dames voor vertier en de duivel zou er gehuisd hebben. Door de eeuwen heen werd de herberg door verschillende pachters uitgebaat. In 1903 kwam de eerste Leurs in de Voetangel, mijn overgrootvader Manus. In 1907, na zijn overlijden, kwam zijn zoon Rijk in de herberg. Hij bleef er tot 1920 wonen. Een jaar later werd een nieuwe herberg op de fundamenten van de oude gebouwd. De weduwe van Rijk had de zaak verkocht, maar in 1931 werd de Voetangel opnieuw eigendom van een Leurs. Nu van Driekus, zoon van Rijk. Samen met zijn broer Manus runde hij een brandstoffenhandel. Zijn vrouw Lien, mijn moeder, was de drijvende kracht achter een café en theehuis. Dat deed ze naast het huishouden en het draaiende houden van een gezin met zeven kinderen. Mijn vader verkocht turf en later vloeibare brandstoffen en kolen."

Wanneer heb jij het overgenomen?

"Dat was in 1967. Eerst nog met brandstoffenhandel erbij. Ik heb nog met zakken kolen op mijn nek gelopen. Met de komst van het aardgas, hield dat echter op. Met Ans vatte ik het idee op om het café nieuw leven in te blazen. Daar wilden we een restaurantje beginnen. In die tijd was het hier de middle of nowhere: Zuidoost bestond nog niet en Ouderkerk en Amstelveen waren veel kleiner. Men verklaarde ons voor gek. Geen bank wilde ons een startkapitaal geven, geen brouwer wilde instappen. Toch waren we er van overtuigd dat het zou lukken."

Hoe waren de beginjaren?

"De eerste jaren hebben we heel veel uur gewerkt. 's Avonds laat waren we nog open om de mensen die terugkwamen uit de stad nog een biertje te kunnen schenken. De volgende ochtend was ik er weer om 6 uur, om de eerste vissers koffie te schenken en van een gehaktbal te voorzien. In het begin kwamen hier nauwelijks mensen langs, wat wandelaars en fietsers. Toch geloofden we erin, we moesten alleen eerst een naam opbouwen."

Wanneer ging de zaak goed lopen?

"In het begin hadden we één kok en mijn broer Wim was gastheer. Nu hebben we een heel team, waar we trots op zijn. Je moet het samen doen. We hebben zes vakbekwame koks. Onze gastheren en -dames doen er alles aan om mensen tevreden de deur uit te laten gaan. Mede dankzij hen zijn we laatste vijftien jaar echt een begrip. We krijgen veel goede kritieken, op de diverse restaurantsites maar ook op social media. Ook hebben we een vermelding in de Michelingids."

Wat typeert jullie bedrijf?

"De gezelligheid en het lekkere eten. We doen dit vak echt met ons hart. Dat merk je en dat wordt door de mensen gewaardeerd. Dat is de basis van ons succes. Mensen denken weleens makkelijk over horeca, maar het is hard werken. Je krijgt er echter ook veel voor terug."

Hoe houden jullie het zolang vol als familiebedrijf?

"Inmiddels hebben mijn zoon Henk en zijn vriendin Sabine het stokje overgenomen. Dat doen ze heel goed. Henk is tevens vinoloog en doet regelmatig mee aan proefwedstrijden. Onze dochter Conny, die ook lang in de zaak heeft geholpen, heeft dit vanwege gezondheidsredenen helaas moeten opgeven. Mijn vrouw Ans helpt nog regelmatig mee. Henk komt af en toe vragen om advies. Soms denk ik ergens anders over dan hij. Mijn zoon zegt dan 'het is wel 2018, pa.' Als je dat maar van elkaar kunt hebben, komt het goed."

Aan wie wil je het gesprek doorgeven?

Aan Dick Backer, hij heeft meerdere leuke boekjes gemaakt over Ouderkerk. Ik vraag me af hoe hij dat elke keer weer voor elkaar krijgt."

advertentie
advertentie